ලංකා ජාතික ශිෂ්‍ය සංගමය යනු මෙරට බිහිවූ පලමු ශිෂ්‍ය සංවිධානයයි.

Pages

නැගනහිර සරසවියේ ඒකාධිපති උපකුලපති ඉවත් කරනු






අත්තනෝමතික පාලනයක් ගෙන යන  නැගනහිර සරසවියේ ඒකාධිපති උපකුලපති ඉවත් කරන ලෙස බලකරමින් හා බලෙන් තනතුරෙන් පහ කල මන්ඩාධිපති නැවත පත් කරන ලෙස ඉල්ලමින් ලංකා ජාතික ශිෂ්‍ය සංගමය සංවිධානය කල උද්ඝෝෂණයක් පසුගියදා උසස් අධ්‍යාපන අමාත්යංශය ඉදිරිපිටදී සිදු කෙරුණි  














මිනිස්‌ ඉතිහාසයේ නව යුගයක්‌... ඔක්‌තෝබරය රතු පැහැයට හැරවූ විප්ලවයක්‌



ඔක්‌තෝබර් සමාජවාදී විප්ලවයේ 95 වැනි සංවත්සරය 2013 නොවැම්බර් මස 07 වැනි දින තිබුණි. ඒ නිමිත්තෙනි.



1917 රුසියානු පෙබරවාරි විප්ලවයෙන් සාර් රජු බලයෙන් පහකර අගමැති කෙරෙන්සි ප්‍රමුඛ ධනපති ආණ්‌ඩුවට බලය මාරු වුවද පෙබරවාරි විප්ලවයේ ජනතා ඉල්ලීම් ඉටු නොවීය. අප්‍රේල් 4 වැනිදා බොල්ෂෙවික්‌වරුන්ගේ රැස්‌වීමකදී ලෙනින් විප්ලවීය නිර්ධන පංතියේ කර්තව්‍යයන් ගැන සිය සටහන් කියවීය. මේවා "අප්‍රේල් සටහන්" වශයෙන් ඉතිහාස ගත වී ඇත. ඒ මගින් ලෙනින් ධනේශ්වර පන්තියට බලය ලබා දුන්නා වූ 1917 පෙබරවාරි ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විප්ලවයේ සිට කම්කරු පන්තියට හා දුප්පත් ගොවීන්ට බලය ලබා දෙන්නා වූ සමාජවාදී විප්ලවයට සංක්‍රාන්ත වීම ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා මූර්ත, නියත සැලැස්‌මක්‌ සකස්‌ කළේය.

ලෙනින්ගේ නායකත්වය යටතේ බොල්ෂෙවික්‌වරු පක්‍ෂයේ වැඩපිළිවෙළ කම්කරුවන්ට, යුද භටයන්ට සහ ගොවීන්ට පැහැදිලි කර දුන් අතර බහු ජනතාවට දේශපාලන අධ්‍යාපනයක්‌ දීමේ සහ ඔවුන් සංවිධානය කිරීමේ කටයුතු කර ගෙන ගියහ.

ලෙනින් "රජය සහ විප්ලවය" නමැති සිය ග්‍රන්ථයෙන් සමාජවාදී සමාජයේ සංවර්ධනයෙහි අදියර දෙකක්‌ වශයෙන් විස්‌තර කළේය.

මාක්‌ස්‌ සහ එංගල්ස්‌ගේ අදහස්‌ සංවර්ධනය කරමින් සමාජවාදය අවසාන වශයෙන් කොමියුනිස්‌ට්‌ වාදය බවට විකාශය වන බව ඔහු පෙන්වා දුන්නේය.

කැරැල්ල කල් දැමීමට ඉදිරිපත් කරන ලද සියලුම තර්ක ලෙනින් තරයේ ප්‍රතික්‍ෂේප කළේය. ධනේශ්වර පංතිය මෙම ප්‍රමාදයේ වාසිය විප්ලවීය බලවේග විනාශ කර දැමීමට ඉවහල් කර ගනු ඇතැයි ඔහු කීවේය.

සන්නද්ධ නැගිටීම 1917 ඔක්‌තෝබර් 25 වැනි දාට යොදා ගෙන තිබූ සෝවියට්‌ සභාවල දෙවැනි සමුළුව ආරම්භවීමට පෙර පටන්ගත යුතුය යෑයි ද, එදිනට විප්ලවයට තීරණාත්මක ප්‍රහාරයක්‌ එල්ල කිරීමට සැරසෙමින් සිටින, ප්‍රතිවිප්ලවවාදී බලවේගවලට ඉස්‌සර විය යුතු යෑයි ද ලෙනින් ස්‌ථිරසාර ලෙස කියා සිටියේය. යුද්ධ මධ්‍යස්‌ථානයෙහි නියෝග අනුව රතු හමුදාව හා යුද භටයෝ පුවත්පත් කාර්යාලය සිය ආරක්‍ෂාව යටතට ගත් අතර, කැරැල්ලේ මූලස්‌ථානය පිහිටි ස්‌මෝල්නි ආයතනය මුර කිරීම සඳහා ඒ අවට භටයෝ රැඳවූහ.

අවිගත් නැගිටීම

ඔක්‌තෝබර් 25 වැනි දා පරණ ජුලියස්‌ සීසර් කැලැන්ඩරයට අනුව (නොවැම්බර් 07) උදේ වන විට මධ්‍යම දුරකථන හුවමාරු මධ්‍යස්‌ථානය, විදුලි සංදේශ කාර්යාලය, ගුවන් විදුලි මධ්‍යස්‌ථානය, නේවා ගඟ හරහා තිබූ පාලම, දුම්රියපළවල් සහ අගනුවර පිහිටි සියලු වැදගත් රජයේ කාර්යාල කැරැලිකාර කම්කරුවන්, යුද භටයන් හා නාවිකයන් විසින් අල්ලා ගනු ලැබ තිබිණි.

පස්‌වරු 2.30 ට පෙට්‍රෙග්‍රෑඩ් සෝවියට්‌ සභාව එහි ඓතිහාසික රැස්‌වීම පැවැත්වීය. ශාලාව තුළට ලෙනින්ගේ පිවිසීම ඝෝෂාකාරී උෙද්‍යාaගයක දර්ශනයක්‌ ජනිත කළේය.

සමාජවාදී විප්ලවයේ ජයග්‍රහණය හා සෝවියට්‌ බලය ඉදිරියේ ඇති කර්තව්‍යයන් පිළිබඳ ඓතිහාසික කතාවක්‌ කළ ඔහු රුසියාවේ සමාජවාදය ජයග්‍රහණය කරන්නේ යෑයි සිය විශ්වාසය පළ කළේය. "අද සිට රුසියන් ඉතිහාසයේ නව යුගයක්‌ පටන් ගනී. එසේම මෙය, තුන්වැනි රුසියන් විප්ලවය, අවසානයේ දී සමාජවාදයේ ජයග්‍රහණය කරා ගමන් කළ යුතු බව ඔහු කීය. ඔක්‌තෝබර් 25 වැනි දින රාත්‍රියේ තාවකාලික ආණ්‌ඩුවක ඇමැතිවරුන් රැස්‌වී සිටී. හිම මාලිගය වහාම අල්ලා ගන්නා ලෙස ලෙනින් නියෝග කළේය. "අව්රෝරා" නෞකාවෙන් නිකුත් වූ ඓතිහාසික වෙඩි ප්‍රහාරයෙන් හිම මාලිගයට පහර දීමේ සංඥව දෙන ලදී. විප්ලවීය හමුදා ඒක ක්‍ෂණිකව දරුණු ප්‍රහාරයකින් හිම මාලිගාව අල්ලා ගත්හ. ධනේශ්වර ආණ්‌ඩුවේ අන්තිම ආරක්‍ෂක පවුර බිඳ වැටුණි. ධනපති ආණ්‌ඩුවේ අගමැති කිරෙක්‌කි කාන්තාවක්‌ මෙන් වෙස්‌ මාරු කර ගෙන ගොස්‌ ඇමෙරිකානු තානාපති කාර්යාලයේ රැකවරණය ලබා ගත්තේය.

ප්‍රථම ගොවි කම්කරු රාජ්‍ය බලය

ශ්‍රේෂ්ඨ ඔක්‌තෝබර් සමාජවාදී විප්ලවයේ ජයග්‍රහණය මිනිස්‌ සංහතියේ ඉතිහාසයේ නව පිටුවක්‌ පෙරළීය. එය සාර් අධිරාජ්‍ය බිඳ වැටීමේ හා සමාජවාදය ජයග්‍රහණය කිරීමේ නව යුගය ආරම්භ කළේය. ඔත්කෝබර් විප්ලවය විසින් ලෝකයේ යටත් විජිත ක්‍රමය බිඳ දැමීම හා ජාතීන්ගේ නිදහස තහවුරු කළහ.

ඔක්‌තෝබර් විප්ලවය මිනිස්‌ ඉතිහාසයේ සිදු වූ අනිකුත් විප්ලවවලට වඩා වෙනස්‌ වෙන්නේ එය කම්කරු පංතිය දුප්පත් ගොවීන් මගින් ඉතිහාසයේ ප්‍රථම වතාවට දේශපාලන බලය දිනාගත් බැවිනි. ඔවුන්ගේ දේශපාලන බලයේ ස්‌වරූපය වූයේ සෝවියට්‌ සභාවන්ය, එය දේශපාලන පක්‍ෂයක නිර්මානයක්‌ නොව 1905 රුසියානු විප්ලවය සමයේදී කම්කරුවන් විසින් නිර්මාණය කර ජනතාව විසින් ඉදිරිපත් කරන ලද පාලන ක්‍රමයකි.

කම්කරු පංති දේශපාලන බලය පිහිටුවීමේ මඟ ජාත්‍යන්තර නිර්ධන පංතියට පෙන්වූයේ ද ඔක්‌තෝබර් විප්ලවය විසිනි.

සැලසුම් සහගත ආර්ථික ක්‍රමය බිහිවූයේ ද, ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය විසඳීම සඳහා කිසිම ජාතියකට වරප්‍රසාද දීමෙන් තොරව සියලුම ජාතීන්ට සමාන ලෙස සැලකීමත්, වැඩකරන ජනතාවට පැය 8 ක වැඩ දිනයක්‌ ලබාදීම, ගැබිනි මව්වරුන්ට සති 16 ක නිවාඩුවක්‌ ලබාදීම, කාන්තාවන් සියලු සූරාකෑම් වලින් නිදහස්‌ කිරීම, වැඩ කිරීමට නොහැකි කම්කරුවන්ට පූර්ණ සමාජ සුරක්‍ෂිතභාවය ලබාදීම, නිවාස පහසුකම්, සෞඛ්‍ය හා අධ්‍යාපන පහසුකම් ප්‍රථම වතාවට නොමිලේ ලබා දුන්නේ ඔක්‌තෝබර් විප්ලවයෙන් බිහි වූ සෝවියට්‌ පාලනය විසිනි.

1990 දී නැගෙනහිර යුරෝපයේ පැවැති සමාජවාදී පාලනය සහ 1991 සෝවියට්‌ දේශය බිඳ දැමීම ගැන සලකා බැලීමේදී 1917 දී ඔක්‌තෝබර් විප්ලවයෙන් බිහි වූ ගොවියන්ගේ හා කම්කරුවන්ගේ පාලනය බිඳ දැමීමට අධිරාජ්‍යවාදී රටවල් සහ අභ්‍යන්තර ප්‍රතිවිප්ලවවාදී හා ප්‍රතිගාමී බලවේග උත්සාහ දැරූ අවස්‌ථා බොහෝය. 1918 සෝවියට්‌ බලයට විරුද්ධව සිවිල් යුද්ධයක්‌ ආරම්භ වූ අතර ඊට විදේශ අධිරාජ්‍යවාදී රටවල් 14 ක යුද හමුදාවල ආධාරය ලැබිණි.

රතු හමුදාව සෝවියට්‌ ජනතාව එකාවන්ව නැගී සිට ප්‍රතිවිප්ලවය සහ විදේශ ආක්‍රමණය මැඬ පවත්වනු ලැබීය. ප්‍රතිවිප්ලවවාදීන් විසින් කප්ලාන් නමැති කාන්තාවක්‌ යොදාගෙන 1918 වර්ෂයේ දී ඔක්‌තෝබර් විප්ලවයේ නායකයා වූ වී. අයි ලෙනින් වෙඩිතබා ඝාතනය කිරීමට උත්සහ දැරුවද එහි දී ලෙනින්ගේ ජීවිතය බේරාගැනීමට හැකිවුවද 1924 ලෙනින්ගේ මරණයට එම වෙඩිතැබීම හේතුවිය.

2 වැනි ලෝක යුද්ධයේ දී පැසිස්‌ට්‌වාදී ජර්මනිය ඉතාලිය සහ ජපානය විසින් සෝවියට්‌ දේශය ආක්‍රමණය කර සමාජවාදී ක්‍රමය බිඳ දැමීමට උත්සාහ කළද රතු හමුදාව සහ සෝවියට්‌ ජනතාව සතුරාගේ ආක්‍රමණ නවතා නැගෙනහිර යුරෝපය පැසිස්‌ට්‌වාදයෙන් මුදා ගනු ලැබුවේය. ආසියාව වියට්‌නාමය, චීනය, ලාඕසය, කොරියාව සමාජවාදී මාර්ගයට පිවිසුනේය.

ජෝෂප් ස්‌ටාලින්ගේ පාලන කාලයේ සමාජවාදී ගොඩනැගීම පිළිබඳ මාක්‌ස්‌ගේ හා ලෙනින්ගේ ඇතැම් ඉගැන්වීම්වලින් බැහැරවීම තුළින් පක්‍ෂය තුළ මධ්‍යගත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය දුර්වලවීම නිලධාරිවාදී ප්‍රවනතා වර්ධනය වීම තුළ සමාජවාදයේ විවිධාකාර සතුරු බලවේග පක්‍ෂය තුළ සහ සෝවියට්‌ සමාජයේ ක්‍රියාත්මකවීමට ඉඩ සැලසුනේය.

1991 සෝවියට්‌ දේශය බිඳ දැමීම

1953 ස්‌ටාලින් මියයැමෙන් පසු බලයට පත් වූ නිකිතා කෘසෙව් 1956 සෝවියට්‌ කොමියුනිස්‌ට්‌ පක්‍ෂයේ 20 වැනි සම්මේලනයේ දී හෙළිදරව් කළේ ස්‌ටාලින් ළඟින් සිටි සගයින් අතර ප්‍රධාන සගයා වූ ඒ වන විට උප අගමැති වූ ලෙව් බෙරියා 1919 සිට ප්‍රතිවිප්ලවකාරී ක්‍රියාවල යෙදී සිටි බවයි. 1941 පක්‍ෂයේ නායකයන් ඇතුළු දේශපාලන සිරකරුවන් ලෙස සිටි 25 දෙනකු වෙඩි තබා ඝාතනය කිරීමට ඔහු නියෝග දුන් බවයි. ඔහු ඇතුළු ඔහුගේ සගයන් දෙදෙනකුට විරුද්ධව චෝදනා ඉදිරිපත් විය.

1991 සෝවියට්‌ පාලනය බිඳ දැමීම සඳහා බාහිර අධිරාජ්‍යවාදී බලවේග අභ්‍යන්තර ප්‍රතිවිප්ලවවාදී බලවේග යොදාගනු ලැබීය. මිහායිල් ගොර්බචොෆ් පාලනයේ විදේශ ඇමැතිව සිටි සවර්නාස්‌යේ වැනි අය බාහිර අධිරාජ්‍ය වාදී බලවේග විසින් මේ සඳහා යොදා ගත් බව පිළිගත හැකිය. ලියනොව් බ්‍රෙෂ්නෙව් පාලන කාලය තුළ සෝවියට්‌ දේශය ආර්ථික වශයෙන් එකතැන පල්වීම. බටහිර ධනවාදී රටවල් විද්‍යා තාක්‍ෂණය, ආර්ථික නිෂ්පාදන කටයුතු සඳහා යොදා ගැනීමට සමත්වීමත්, සෝවියට්‌ දේශය ඇෆ්ගනිස්‌ථාන යුද උගුලකට ගොදුරුවීමත්, අභ්‍යන්තර හේතූන් ලෙස සැලකිය හැකිය.

සෝවියට්‌ දේශය සහ නැගෙනහිර යුරෝපය සමාජවාදී ක්‍රමය බිඳ දමා වර්ෂ 23 ක්‌ ගත වී ඇත. මේ පිළිබඳ වර්ෂ 2010 දී ජර්මනිය තුළ සිදු කළ මතවිමසුමේ දී නැගෙනහිර ජර්මනියේ ජනතාවගෙන් 53% ක්‌ මත පළකර තිබුණේ කලින් තිබූ සමාජවාදී ක්‍රමය දැන් තිබෙන ධනපති ක්‍රමයට වඩා හොඳ බවයි.

බටහිර ආර්ථික විද්‍යාඥයන් ප්‍රකාශ කළේ සෝවියට්‌ දේශය බිඳ දැමීමෙන් පසු මාක්‌ස්‌ වාදය අදට වලංගු නැති බවත්, මාක්‌ස්‌ කියූ සමාජ සංවර්ධනය නතර වී ඇති බවත් යන්නයි.

2008-2009 වන විට ලෝකයේ විශාලතම ආර්ථිකය වූ "ඇමරිකාවේ" ඇති වූ මූල්‍ය අර්බුදය 1930 න් පසුව ඇති වූ ධනවාදයේ මහා අර්බුදය මේ වන විට බටහිර යුරෝපය, ග්‍රීසිය, බ්‍රිතාන්‍යය, ප්‍රංශය, ඉතාලිය ඇතුළු යුරෝපීය රටවල් පුරා පැතිර ගොස්‌ය. ඇමරිකාවේ ජනගහනයෙන් කෝටි 4 ක්‌ ආහාර සලාකයෙන් ජීවත් වෙන තත්ත්වයට හා කෝටි දෙකකට රැකියාවල් අහිමි වී හැම ඇමරිකානුවන් 7 දෙනකුගෙන් එක්‌ අයෙක්‌ දුප්පතෙකු බවට පත් වී ඇත. බටහිර සමාජ හා ආර්ථික විශේෂඥයන් පවසන්නේ කාල් මාක්‌ස්‌ගේ ධනවාදය පිළිබඳ අනාවැකි සත්‍ය වී ඇති බවයි. සමාජවාදී අරමුණු ඇතිව සංවර්ධනය වෙන චීනය, වියට්‌නාමය, කියුබාව, ලාඕසය වැනි රටවල් වේගවත් ආර්ථික සංවර්ධනයක්‌ හිමිකර ගෙන ඇත. ධනවාදය වෙනුවට එකම විකල්පය සමාජවාදයයි. කාල් මාක්‌ස්‌ කී ලෙස සමාජය දිගටම සංවර්ධනය වෙයි. මිනිස්‌ වර්ගයා මතු දිනක පරණ ධනවාදී සමාජ ක්‍රමය වෙනුවට වඩා සාධාරණ නව සමාජ ක්‍රමයක්‌ නිර්මාණය කරනු ඇත. ඔක්‌තෝබර් විප්ලවයේa අත්දැකීම් අනාගතයටත් වලංගු වන්නේය.

එස්‌. සුදසිංහ

12 වන ජාතික මහා සම්මේලනය


කීර්තිමත් ඉතිහාසයකට උරුමකම් කියන ලංකා ජාතික ශිෂ්‍ය සංගමයේ 12 වන ජාතික මහ සම්මේලනය අද පැවැත්විනි.එහිදී චාරිත්‍රානුකූලව පොල් තෙල් පහන දැල්වූ ප්‍රධාන ආරාධිතයින් වන අමාත්‍ය ඩිව් ගුණසේකර සහෝදරයා අමාත්‍ය චන්ද්‍රසිරි ගජධීර සහෝදරයා කියුබානු තානාපති ඉන්දිරා ලෝපේස් මැතිනිය.

ශ්‍රී ලංකාවේ කොමියුනිස්‌ට්‌ පක්‍ෂයේ ප්‍රධාන ලේකම් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ඩිව් ගුණසේකර 70 වැනි සංවත්සරයේදී කල කථාව

අද ජුලි 03 දින අපේ පක්‍ෂයේ උපන් දිනයයි. ඒ නිමිත්තෙන් අද පවත්වන්නේ පක්‍ෂයේ 70 වන සංවත්සරයයි. මේ වසරේ, වමේ ව්‍යාපාරයේ ප්‍රභවය වශයෙන් සලකනු ලබන අධිරාජ්‍ය විරෝධී සූරියමල් ව්‍යාපාරයේ 80 වන සංවත්සරයද මේ වසරට යෙදී තිබෙනවා.

70 වසරක්‌ යනු මිනිසාගේ ජීවිතයේ ප්‍රමාණවත් කාලයක්‌ වුවද, දේශපාලන ව්‍යාපාරයක විශේෂයෙන්ම සමාජ ක්‍රමයක්‌ වෙනස්‌ කරලීම සඳහා වූ දීර්ඝකාලීන අරමුණු ඇති ව්‍යාපාරයක වසර 70 ක්‌, ඉතිහාසයේ කෙටි කාලයකි. අපේ පක්‍ෂය පිහිටුවනු ලැබුවේ යටත් විජිත යුගයේදීයි. 1943 දී නිල වශයෙන් එය පිහිටුවනු ලැබුවද, එහි මුල් ආරම්භය 1930 ගණන් දක්‌වා ඈතට දිවයයි. සමාජවාදී පක්‍ෂයක අවශ්‍යතාවක්‌ ගැන සිතූ අපේ ව්‍යාපාරයේ පුරෝගාමී නායකයෝ. එදා පූර්ණ නිදහස සඳහා වූ අරගලය හරහා, විවිධ අවධීන් තුළිනුයි එය ක්‍රමානුකූලව ගොඩනැගුවේ. කොළඹ තරුණ සංගමය (1929), සමස්‌ත ලංකා තරුණ සම්මේලනය (1931), සූරිය මල් ව්‍යාපාරය (1933). ලංකා සමාජ සමාජ පක්‍ෂය (1935), කොළඹ කම්කරු සමාජය (1940), සමාජවාදී එක්‌සත් පක්‍ෂය (1940) සහ ලංකා කොමියුනිස්‌ට්‌ පක්‍ෂය (1943) එම අවධීන් විය.

මුල සිටම වාගේ සම්බන්ධ වූ නායක මට්‌ටමේ පුරෝගාමීන් පස්‌ දෙනෙකි. දොස්‌තර එස්‌. ඒ. වික්‍රමසිංහ, පීටර් කෙනමන්, එම්. පී. මෙන්ඩිස්‌, පූජ්‍ය උඩකැන්දවල සිරි සරණංකර හිමි සහ ඒ. වෛද්‍යලිංගම්. මේ අවස්‌ථාවේ දී අපි ඔවුන් කෘතවේදීව සිහිපත් කළ යුතුය. ඔවුන් අපේ පක්‍ෂයට චින්තනය, දැක්‌ම, ශක්‌තිය, පන්නරය සටන්කාමිත්වය සහ ශික්‌ෂණය ලබා දුන්නහ.

අප පක්‍ෂයේ 70 වන සංවත්සරය පවත්වනු ලබන අවස්‌ථාවේ සූරියමල් ව්‍යාපාරයේ සහ ලංකා සමසමාජ පක්‍ෂයේ ආරම්භක නායකයන්, ආචාර්ය එන්. එම්. පෙරේරා, පිලිප් ගුණවර්ධන, ආචාර්ය කොල්වින් ආර්. ද සිල්වා, ලෙස්‌ලි ගුණවර්ධන, ඇතුළු සහෝදරවරුන්ද, අප ඉමහත් ගෞරවයෙන් හා කෘතවේදීව සිහිපත් කිරීම අප පක්‍ෂයේ සම්ප්‍රදායයි.

වමේ ව්‍යාපාරයේ ආරම්භක නායක සහෝදරවරුන්ගේ සහෝදර සබඳතා හා මිත්‍රත්වය ශිෂ්‍ය කාලය දක්‌වා දිවයනවා. කොළඹදී මෙන්ම ලන්ඩනයේදී ඔවුන් තුළ දේශප්‍රේමිත්වය සහ ජාත්‍යන්තරවාදය පිළිබඳ හැඟීම් පෝෂණය වූයේ අධිරාජ්‍ය විරෝධී අරගලය හරහායි. පූර්ණ නිදහස, කම්කරු අරගල, මැලේරියා මර්දන ව්‍යාපාරය, සූරියමල් ව්‍යාපාරය, මෙන්ම වැඩවසම් ක්‍රමය යටත් විජිතවාදය සහ කොම්ප්‍රදෝරු ධනවාදයට එරෙහි අරගල තුළිනි.

ඉකුත් වසර 70 තුළ, සහෝදරවරු ගණනාවක්‌ තම ජීවිත පූජා කළහ. තවත් අය සිරගෙවල් වල දඬුවම් විඳිමින් හා විවිධාකාර හිරිහැර, මර්දනයන්ට ලක්‌වෙමින් ක්‍රියා කළහ. දැනට අප තර නැති මෙන්ම අප අතර තවමත් සිටින ඒ සියලු සහෝදරවරුන් පක්‍ෂය වෙනුවෙන් තම හැකියාවන්. ශ්‍රමය, ධනය වැය කළහ. ඔවුන් සියලු දෙනාම අපි කෘතවේදීව සිහිපත් කරමු. විශේෂයෙන්ම, දීර්ඝ කාලයක්‌ සිරගතවූ, දොස්‌තර එස්‌. ඒ. වික්‍රමසිංහ, පූජ්‍ය උඩකැන්දවල සිරිසරණංකර හිමි, එම්. පී. මෙන්ඩිස්‌, වී. ඒ. සමරවික්‍රම, ඩී. පී. යසෝදියස්‌, ඩබ්ලිව්. එස්‌. ද සිල්වා යන සහෝදරවරුන් ගැන සඳහන් කළ යුතුයි.

අපේ පක්‍ෂය නීත්‍යනුකූල මෙන්ම නීති විරෝධී තත්ත්වයන් යටතේ ක්‍රියාකොට තිබේ. පාර්ලිමේන්තුවේ විපක්‍ෂයේ වසර 47 ක්‌ද, ආණ්‌ඩු පක්‍ෂයේ ආණ්‌ඩු තුනක්‌ යටතේ වසර 23 ක්‌ද, කටයුතු කර ඇත්තෙමු.

අපේ පක්‍ෂය, පරාජයන්, පසුබැසීම්. තහනම් කිරීම්වලට ලක්‌වී තිබේ. එමෙන්ම විවිධාකාරයේ බොරු චෝදනා , අවලාද, පහරදීම්, ඝාතනවලට ද ලක්‌විය. අප පක්‍ෂය වැරදි සිදු නොවූ පක්‍ෂයක්‌ නොවේ. සිදුවූ වැරදි පිළිගත්, ඒවා නිවැරදි කරගත්, ඒවා ජනතාව ඉදිරියේ විවෘතව පිළිගත් පක්‍ෂයකි. ඒ සඳහා අපට අභ්‍යන්තර ශක්‌තියක්‌ තිබිණි. අපේ පක්‍ෂය ස්‌වයං විවේචනය ගුරුකොට ගත් පක්‍ෂයකි. උපක්‍රමවලදී මෙන්ම ඇතැම් අවස්‌ථාවල උපාය මාර්ගයේදී අප අතින් වැරදි සිදුවී තිබේ. එහෙත්, අප කවදාකවත් ත්‍රස්‌තවාදය වැළඳගත් පක්‍ෂයක්‌ නොවේ. අපේ අත්වල ලේ තැවැරී නැත. දේශපාලන වාසි නොතකා, අප ප්‍රතිපත්තිමය දේශපාලනයේ නිරතවූ පක්‍ෂයකි.

අපේ රටේ සමාජ සංවර්ධනයේදී වමේ සෙසු සහෝදර පක්‍ෂ සමඟ වෙන් වෙන් වශයෙන් මෙන්ම, සාමූහිකව දායකවී තිබෙනවා. අපේම ආණ්‌ඩුවක්‌ අප නොපිහිටුවද, විපක්‍ෂයේ සිටීමත්, හා සන්ධාන ආණ්‌ඩුවල කොටස්‌කරුවන් වශයෙන් අපේ දැනුම, බුද්ධිමය අත්දැකීම්, හැකියාව, චින්තනය, සංකල්පයන් රටේ පොදු යහපත සඳහා දායාද කොට ඇත. අද ශ්‍රී ලාංකිකයන් වශයෙන් රටේ සාක්‌ෂරතාවය, අධ්‍යාපන මට්‌ටම, සෞඛ්‍ය සේවා සහ සමාජ සුරක්‌ෂිතතාවය ගැන අපි අද ආඩම්බර වෙමු. අපි අසල්වැසි රටවලට වඩා ඒ අංශවලින් ඉදිරියෙන් සිටිමු. එය සිදුවූයේ කෙසේද? රාජ්‍ය මන්ත්‍රී සභා දෙකේ සහ පාර්ලිමේන්තුවේ හැන්සාඩ් වාර්තාවල පිටු පෙරලුවහොත් ඊට පිළිතුරු සොයා ගත හැකියි. ඒ අපේ වමේ ව්‍යාපාරයේ නායකයින්ගේ බුද්ධිමය දායකත්වයයි. සමාජ චින්තනයට වූ දායකත්වයයි.

1930 ගණන්වල සිට, මෙරට කම්කරු පන්තියට, ගොවි ජනතාවට, රජයේ සේවකයන්ට, ගුරුවරුන්, කාන්තාවන්, තරුණයන්. ශිෂ්‍යයන් හා දරුවන්ගේ අයිතීන් බොහෝ සේ ලබා දී ඇත්තෙමු. ඒ අරගල තුළිනි. අප පාසල් සිසුන්ගේ හැකියාවන් මොට්‌ටකළේ නැත. විකෘති කළේ නැත. අපි ඔවුන්ගේ බුද්ධි මහිමය දියුණු කළෙමු.

අපේ පක්‍ෂයේ අභිමානවත් ඉතිහාසය තුළ ත්‍රස්‌තවාදය හා ප්‍රචණ්‌ඩත්වය දැකිය නොහැකිය. අපේ අත්වල ලේ නැතැයි කියා සිටියේ ඒ නිසයි. එය කොමියුනිස්‌ට්‌වරුන්ගේ, මාක්‌ස්‌වාදීන්ගේ ක්‍රමවේදය නොවේ. ජාතික විමුක්‌ති ව්‍යාපාරයේ සන්නද්ධ අරගලවලදී පවා, සටනේදී මිය ගියහොත් මිස, සතුරෙකු වුවද, ඝාතනය කිරීම තහනම්ය. හිංසා කිරීම තහනම්ය. හොඳම ආදර්ශය වියට්‌නාම් හා කියුබානු දේශප්‍රේමී අරගලයි. කොමියුනිස්‌ට්‌වරුන්ට අවශ්‍ය මිනිසුන් ජීවත්කරවීම මිස මරාදැමීම නොවේ. කොමියුනිස්‌ට්‌වරුන් ලොවේ උත්තරීතර මානවවාදීන් වන හෙයිනි. දෘෂ්ඨිමය, ක්‌ෂේත්‍රය තුළ, කොමියුනිස්‌ට්‌ විරෝධයට එරෙහිව දැවැන්ත සටනක යෙදීමට අපට සිදුවිය. සමාජය වැළඳගෙන තිබූ මිථ්‍යා මත, අද්භූත, විශ්වාස, හනමිටි අදහස්‌වලට එරෙහිවත්, තරුණ පරම්පරාව තුළ විද්‍යාත්මක ලෝක දැක්‌මක්‌ ඇති කරලීම සඳහාත් අපේ ව්‍යාපාරයේ ආරම්භයේ සිටම ක්‍රියාකරන්නට සිදුවිය. ඒ සඳහා ප්‍රගතිශිලී අදහස්‌ ප්‍රචලිත කරලීම සඳහා පුවත්පත්, සඟරා පළකිරීමට සිදුවිය. මෙහිදී අපි විශාල මෙහෙයක්‌ ඉටුකළ සහෝදර සහෝදරියන් රාශියකි. පූජ්‍ය උඩකැන්දවල සිරිසරණංකර, පීටර් කේනමන්, හේඩි කේනමන්. කේ. රාමනාදන්, ඊ. එස්‌. රත්නවීර, ප්‍රේමලාල් කුමාරසිරි, හැරී අබේගුණවර්ධන, එන්. ශන්මුගදාසන්, එච්. පී. එස්‌. රත්නවීර, නිමල් කරුණාතිලක, හේම ද සිල්වා, බී. ඒ. සිරිවර්ධන, සුරත් අම්බලන්ගොඩ, එච්. එම්. පී. මොහිඩීන්, පී. මලල්ගොඩ, පී. රාමනාදන්, එස්‌. කන්දස්‌වාමි, බැසිල් පෙරේරා, මෝඩ් කේනමන්, ඒ. ඒ. ලතීµa අප අතර අද නැති ඒ සියලු දෙනා ගෞරවයෙන් සිහිපත් කරමු.

ඒ කර්තව්‍යයේදී අපේ සමහර කතුවරුවන් හා ප්‍රකාශකයන්ට වසර 1 – 5 දක්‌වා බරපතළ වැඩ ඇතිව සිරබත්කන්නට සිදුවුණා. දොස්‌තර එස්‌. ඒ. වික්‍රමසිංහ, පූජ්‍ය උඩකැන්දවල සිරි සරණංකර, බෙනට්‌ සිල්වා, ඩී. පී. යසෝදිස්‌ පළමුවන ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාවේ 13 (3)-+ වගන්තිය යටතේ දොස්‌තර වික්‍රමසිංහයන්ගේ ඡන්ද බලයද ඉවත් කරනු ලැබුවා. 1947 මහා මැතිවරණයට තරග කිරීම වළක්‌වාලීමට අතීතයේ සිට බලපාන අන්දමට ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාවට ඒ වගන්ති ඇතුළත් කළා. ඉතිහාසයේ සිරිබත් කෑ පළමු මාධ්‍යවේදියාත්, ප්‍රකාශකයන් දෙදෙනාත් අපේ පක්‍ෂයේ සාමාජිකයන්.

අපේ පක්‍ෂයේ ජාතික සම්මේලන අපේ ව්‍යාපාරයේ මෙන්ම රටේ ඉතිහාසයේ ජය ස්‌ථම්භයන්. ඒ සම්බන්ධයෙන් විස්‌තර ඉදිරිපත් කිරීමට වේලාවක්‌ නැහැ. පක්‍ෂයේ දෙවන ජාතික සම්මේලනයේදී ස්‌වාධීනත්වය සම්පූර්ණකරලීමට හා ජාතික නිදහස තහවුරු කරලීමට අප ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ජාතික පෙරමුණක්‌ අවශ්‍ය කියා සිටියා. 1950 සතරවන ජාතික සමුළුව, ශ්‍රී ලංකාවේ විප්ලවයේ අවධිය, පුළුල් ප්‍රගතිශීලී පෙරමුණක අවශ්‍යතාව, ඊට හවුල් කර ගත යුතු සමාජ බලවේගයන් හඳුනාගත්තා. එදා පුළුල් සන්ධානයක්‌ යනු වමේ ව්‍යාපාරයට ගෝචර වූ දෙයක්‌ නොවෙයි. එහෙත් අප ඒ ඓතිහාසික කාර්යභාරය සඳහා තියුණු දෘෂ්ඨිමය අරගලයක්‌ ගෙන ගියා. අපේ පක්‍ෂය තුළම වමේ නිකායවාදයට එරෙහි අභ්‍යන්තර අරගලයක්‌ ගෙන ගියා. සමාජ සංවර්ධනය නැත්නම් ඉදිරිගමන සඳහා ඓතිහාසික අවශ්‍යතාවන් වශයෙන් පිහිටුවනු ලැබූ සියලු වර්ගවල පෙරමුණු ආණ්‌ඩු එම දෘෂ්ඨිමය අරගලයේ පැහැදිලි ප්‍රතිඵලයන්ය.

1947 මහා මැතිවරණය අවසන් වූ වහාම පවා එවැනි ප්‍රගතිශීලී ආණ්‌ඩුවක්‌ පිහිටුවීමට උත්සාහයක්‌ දැරුවා. එදා ශ්‍රී නිශ්ශංකයන්ගේ නිවසේ පැවැති ඓතිහාසික “යමුනා” සම්මේලනය එවැනි අහිමි වූ අවස්‌ථාවක්‌. එය සාර්ථක වූවා නම් නිදහසින් පසු පළමුවන ආණ්‌ඩුව ප්‍රගතිශීලී ආණ්‌ඩුවක්‌ වන්නට තිබුණා. 1956 දී ලබාගත් ජනතා ජයග්‍රහණ 1947 දී ලබාගන්නට හැකියාව තිබිණි. අප මුහුණ දෙන ජාතික ගැටලු මගහරවා ගන්නට තිබුණා. ශ්‍රී ලාංකීය ජාතිය ගොඩනැගීම 1947 දී පටන් ගන්නට තිබුණා. කම්කරු පන්තිය පැත්තෙන් ගත් කල, අද ඔවුන් භුක්‌ති විඳින සියලු අයිතීන් හා වරප්‍රසාද අප අරගල තුළින් ලබාදුන් ඒවායි. විශේෂයෙන්ම විශ්‍රාම වැටුප් සහ අර්ථසාධක අරමුදල් ආදිය වශයෙන් අප අද පමණක්‌ නොව සැමදා ජාතික සමගිය වෙනුවෙන් සටන් කළ අයයි. වර්ගවාදයට, ජාතිවාදයට, මූලධර්මවාදයට, සියලු ආකාරයේ බෙදීමේ ප්‍රවණතාවන්ට එරෙහිව සටන් කළා. මේ ප්‍රවනතා දැන් වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාරය තුළට රිංගා තිබෙනවා. මෙම අභියෝගයන්ට අප මුහුණදිය යුතුයි.

ලොවේ ජනගහනයෙන් සියයට 40 ක්‌ අද ජීවත්වන්නේ කොමියුනිස්‌ට්‌ පක්‍ෂ බලයේ සිටින හා බලයට හවුල්කාරී වී සිටින රටවලයි. තවත් වමේ ආණ්‌ඩු බලයට පත්වී තිබෙනවා. ලොවේ ජනගහනයෙන් අඩක්‌ම සමාජවාදය දීර්ඝකාලීන විකල්පයක්‌ වශයෙන් තෝරාගෙන තිබෙනවා. සමාජවාදය අතීතයට අයිති දෙයක්‌ නොව, මානව වර්ගයාගේ අනාගතයයි.

අපේ අසල්වාසි නේපාලය (බුදුන් උපන් රට) දකුණු ආසියානු කලාපයේ වඩාත්ම පසුගාමී රටයි. එහි තිබූ ලොවේ එකම හින්දු රාජාණ්‌ඩුව වෙනුවට නව ජනරජයක්‌ බිහිවී තිබෙනවා. එහි කොමියුනිස්‌ට්‌ පක්‍ෂ දෙක රටේ ප්‍රධාන බලවේගය බවට පත්වී තිබෙනවා. ඔවුන් අතර දෘෂ්ඨිමය වශයෙන් වෙනසක්‌ තිබුණද, නව ප්‍රගතිශීලී ආණ්‌ඩුවක්‌ පිහිටුවීමට එකඟවී තිබෙනවා. අලුත් ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාවක්‌ සම්පාදනය කරනවා. එය නිර්ආගමික (Seජමක්‌ර) ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී, සංදිය, භෞමික වශයෙන් අඛණ්‌ඩ, ඒකාග්‍රතාවයන් යුත් ආණ්‌ඩු ක්‍රමයක්‌ සම්පාදනය කරනු ලබනවා. එම ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථා සම්පාදන කමිටුවේ සභාපති වශයෙන් ක්‍රියා කළේ අද අප සංවත්සරයට සහභාගි වන මාධව කුමාර් නේපාල් සහෝදරයායි. මේ වසර වනවිට අපේ රටේ නව ලිබරල් ආර්ථික ප්‍රතිපත්තියට වසර 35 කි. 1977 න් එම ප්‍රතිපත්තීන් වැළඳ ගත් අපේ රටටද, අහිතකර, හානිකර ආර්ථික ප්‍රවණතාවලට මුහුණදීමට සිදුවී තිබෙනවා. ස්‌වභාවික ආපදාවන්ට අමතරව, වාර්ගික යුද්ධයට ද මුහුණ දීමට සිදුවුණා. අප ඉන් යම් ප්‍රමාණයකින් දුරස්‌වී තිබුණද එම රාමුව තුළයි අපට ක්‍රියාත්මක වීමට සිදුවී තිබෙන්නේ. අද දකින සමාජ අර්බුදයට හේතුව එයයි. අද අප ජීවත්වන විසි එක්‌වන ශතවර්ෂය තුළ කොතෙක්‌ ජයග්‍රහණ ලබා තිබුණද, අප වඩාත් සංකීර්ණ ප්‍රශ්නවලට මුහුණපාමීන් සිටිමු. අධිරාජ්‍යවාදය, ස්‌වාභාවික සම්පත් සූරාකෑමත්. කෲරකමත් ලෝක ජනතාව පාලනය කිරීමේ යෙදී සිටිති. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, මානව අයිතීන් සහ නිදහසට මුවාවී ලොව පුරා යුද ආක්‍රමණ දියත් කරමින් රටවල් බෙදා වෙන් කරමින් සිටී.

ජාතික වශයෙන් අප හමුවේ ප්‍රධාන අභියෝග සතරක්‌ තිබේ.

පළමුව – ජාතික ප්‍රශ්නය

යුද්ධය නිමාවට පත්වීමෙන් පසු ඉතිහාසය විසින් අපට යළිත් අවස්‌ථාවක්‌ ලබාදී තිබෙනවා. මේ ප්‍රශ්නයට විසඳුමක්‌ සෙවීමට. මේ සඳහා අප ගත යුත්තේ හැඟීම්වලට වහල් නොවූ බුද්ධිමත් ප්‍රවේශයක්‌. අප අපේ රටේ ඉතිහාසයෙනුත්, අන් රටවල ඉතිහාසයෙනුත් පාඩම් උගත යුතුයි. සුළුතරය වශයෙන් සලකනු ලබන ජනතාවට, අභිමානයක්‌, ආත්ම ගෞරවයක්‌ සහ අනන්‍යතාවක්‌ තිබෙන බව අප වටහා ගත යුතුය. අපට වැරදුනු තැන, භාෂා ප්‍රශ්නයෙන් උගත හැකිය. දමිළ භාෂාව රාජ්‍ය භාෂාව කිරීමට විරුද්ධ වූ අප වසර 30 කට පසුව ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාව තුළින්ම දමිළ බස රාජ්‍ය භාෂාව බවට පත් කළා. එය ක්‍රියාත්මක වන්නට පටන්ගත්තේ මේ මෑතක සිටය. එය සිදුවන්නේ තවත් වසර 20 කට පසුවයි. දැන් සියලු පක්‍ෂ දමිළ භාෂාව රාජ්‍ය භාෂාව වශයෙන් පිළිගන්නවා. එදා පිළිගත්තේ නැහැ. ඒ නිසා සිදුවී විනාශය කොතරම්ද?

බලය බෙදීම ගැන තිබෙන්නේත් එවැනි හුඹස්‌ බියක්‌. සිතින් මවාගත් බියක්‌ එසේ නම් ඡන්ද පදනම නැතිවේ යෑයි යන පදනම් විරහිත බියක්‌. ජාතික ප්‍රශ්නවලදී අප ජනතාවට නායකත්වය දිය යුතුයි. සමාජ චින්තනය සැපයිය යුත්තේ නායකයන්. අධිෂ්ඨානයත්, කැපවීමත්, නොසැලනෙ නායකත්වයත් ඊට අවශ්‍යයි. මෙහිදී අප නෙල්සල් මැන්ඩෙලාගෙන් පාඩම් උගත යුතුයි.

දෙවනුව – නව ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාවක අවශ්‍යතාව

අප වසර 25 ක්‌ සෝල්බරි ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාව යටතේ ද වසර 6 ක්‌ පළමුවන ජනරජ ව්‍යවස්‌ථාව යටතේද අවුරුදු 35 ක්‌ ෙ-. ආර්. ගේ. ව්‍යවස්‌ථාව යටතේද ජීවත්වූවා. ආපසු හැරී බැලූවිට නිදහසින් පසු 1978 න් පසු තරම් අවුල් වියවුල් තිබූ කාලයක්‌ ඉන් පෙර තිබූ ව්‍යවස්‌ථාව යටතේ තිබුණේ නැහැ. ඒ ඉංග්‍රීසි – ප්‍රංශ – අමෙරිකානු ව්‍යවස්‌ථාවල සංකලනයේ ප්‍රතිඵලයක්‌. නව ලිබරල්වාදය ස්‌ථාපිත කිරීමට ගෙන ආ ව්‍යවස්‌ථාව. හැම ක්‍ෂේත්‍රයකම අර්බුද ඇතිකරලා තිබෙනවා. සියලු පක්‍ෂ එකතුවී අප අලුත් ව්‍යවස්‌ථාවක්‌ නිර්මාණය කළ යුතුය.

තුන්වෙනුව – ආර්ථික ක්‍ෂේත්‍රය තුළ

අප ඉකුත් වසර 07 තුළ වේගවත් ආර්ථික වර්ධනයක්‌ සිදුකොට තිබෙනවා. එහෙත් එම සංවර්ධනය තුළින්ම සමාජ අර්බුදයක්‌ නිර්මාණය වෙමින් තිබෙනවා. මෙය අප විසින් කළමනාකරණය කළ යුතුයි. ඒ සඳහා වූ සංකල්පමය, ප්‍රතිපත්තිමය තීරණ ගැනීම අවශ්‍යයි. ආර්ථික වර්ධනය ජනතාවගේ ජීවිත තුළින් පිළිබිඹු විය යුතුයි. මහා භාණ්‌ඩාගාරය තුළින් පිළිබිඹු විය යුතුයි. මේ දෙකම සිදුවන්නේදැයි ප්‍රශ්නයකි. ඇති නැති පරතරය පුළුල්වීම, නව ලිබරල්වාදයේ ගති ලක්‌ෂණයකි. කදිම නිදසුන, නව ලිබරල්වාදය පළමුවෙන්ම ස්‌ථාපිත කළ චිලී රාජ්‍යයයි.

සතර වෙනුව – අපේ ජාත්‍යන්තර සබඳතා

අප සියලු රටවවල ජනතාව සමඟ මිත්‍ර සබඳතා තබාගත යුතුයි. එසේ වුවද ලෝක රටාව, ලෝක බලතුළනය පිළිබඳව යථාර්ථය තේරුම්ගත යුතුයි. විවිධ රටවල ගෝලීය උපායමාර්ග මෙන්ම භූ දේශපාලනික අවශ්‍යතා තේරුම්ගත යුතුයි. අපේ අභ්‍යන්තර ප්‍රශ්න අප විසින්ම විස¹ගත හොත් කිසිදු රටකට අපේ කටයුතුවලට ඇඟිලි ගැසීමට කොන්දේසි ඇති නොවෙනු ඇත. අපේ ජාතික ශක්‌තිය නංවාලීම අවශ්‍ය වන්නේය. ජාත්‍යන්තර කීර්තිය ද නංවාලිය යුතුය.

සබරගමු විශ්වවිද්‍යාල සිසුන්ට එල්ලකල අමානුෂික පහරදීම තරයේ හෙලාදකිමු.

පසුගිය සෙනසුරාදා පොලිසීය විසින් සබරගමු විශ්වවිද්‍යාලයේ සිසුන්ට එල්ලකල අමානුෂික පහරදීම සහ සිසුන් 47 දෙනෙකුගේ පන්ති තහනම් කිරීමට විරුද්ධව ලංකා ජාතික ශිෂ්‍ය සංගමය විසින් කොලඹදී මාධ්‍ය සාකච්ඡාවක් පැවැත්වූයේය.

මානව හිතවාදී කලවානේ රතු තරුව "සරත් මුත්තෙට්‌ටුවෙගම"


(ශ්‍රී ලංකාවේ වාමාංශික ව්‍යාපාරයේ ප්‍රමුඛයකු වූ කලවානේ හිටපු මන්ත්‍රී සරත් මුත්තෙට්‌ටුවේගම දැයෙන් සමුගෙන එළඹෙන 18 වැනිදාට වසර 27ක්‌ සම්පූර්ණ වේ. මේ ලිපිය ඒ නිමිත්තෙනි)
"කලවාන මන්ත්‍රී සරත් මුත්තෙට්‌ටුවේගම මහතා හදිසි අනතුරකින් අභාවප්‍රාප්ත වේ" යනුවෙන් 1986.05.19 දින උදෑසන ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලියෙන් විකාශනය වූ අවස්‌ථාවේ බොහෝ දෙනෙකුට ඇති වූයේ ශ්‍රී ලංකාවේ වාමාංශික ව්‍යාපාරයේ මුදුන් මල්කඩ ගැලවී වැටුණා හා සමාන හැඟීමකි.
සටන්කාමී එඩිතරකමත්, විප්ලවවාදී වගකීමත් යන දෙකම නිහතමානී බව හා අවංක බව එකට එක්‌වූ තැන එයට කියන නම කොමියුනිස්‌ට්‌වාදියා යනුවෙනි. සරත් මුත්තෙට්‌ටුවෙගම ඒ කොමියුනිස්‌ට්‌ තරු අතර, බැබලුණු තරුවකි. සරත්ගේ දේශපාලන චරිතය විප්ලවවාදී චරිත වලින් කොටසකි.
රදළ පවුලක ඉපිද, ඉහළම භව බෝග සම්පත් විඳිය හැකිව තිබියදීත් ශ්‍රී ලංකාවේ පෑගෙන ජනතාව වෙනුවෙන් දශක 3 කට ආසන්න කාලයක්‌ සිය ජීවිතය කැප කළ ඔහු මේ රටේ දේශපාලනඥයන් අතර අද්විතීය ස්‌ථානයකට පත්වූ චරිතයක්‌ විය. මොහු වාමාංශික ව්‍යාපාරය නගරයෙන් ගමට ගෙනා නූතන පරපුරේ සිටි ජනප්‍රියම දේශපාලනඥයා විය.
කුරුවිට කෝරළය කරවූ නෙල්ලිවල සිරිවර්ධන සෙනෙවිරත්න මහීපාල මුදියන්සේ රාළහාමිගේ හර්බට්‌ එක්‌නැලිගොඩ මුත්තෙට්‌ටුවගම රටේ මහතාට සහ පානදුර කුරුප්පුමුල්ලේ විෙ-සේකර වලව්වේ පදිංචි සීලියා විෙ-සේකර මහත්මියට දාව අප කථානායක සරත් මුත්තෙට්‌ටුවගම මහතා ඉපදුණේ 1935 අප්‍රේල් 29 වන දීය. මොහුගේ ජන්ම පත්‍රය සාදා ඇත්තේ රට පතල පඬිරුවනක්‌ වූ බලංගොඩ ආනන්ද මෛත්‍රිය හිමි විසිනි. සරත්ට මයුරාංගනී නම් එක්‌ නැඟණියක්‌ විය. අවාසනාවකට 1948 ජනවාරි 20 වන දින සරත්ගේ ආදරණීය මෑණියන් මෙලොව හැර ගිය බැවින්, ඔවුන් දෙදෙනාට සිය ලොකු අම්මාගේ රැකවරණය ලැබීමට සිදු විය. මූලික අධ්‍යාපනය සඳහා ගුරුතලාව ශාන්ත තෝමස්‌ විදුහලට ඇතුළත් වූ සරත් පසුව ගල්කිස්‌සේ ශාන්ත තෝමස්‌ විදුහලෙන් වැඩිදුර අධ්‍යාපනය ලැබීය. වයස අවුරුදු 18 දී පමණ නීති විදුහලට ඇතුළත්වූ හෙතෙම 1956 දී නීති විදුහලෙන් පිටවී අධිනීතිඥවරයකු වශයෙන් සමාජයට යම් සේවාවක්‌ කළ අතර, ඔහු දේශපාලන පක්‍ෂය වශයෙන් තෝරාගත්තේ ශ්‍රී ලංකාවේ කොමියුනිස්‌ට්‌ පක්‍ෂයයි.
සරත් සිය ජීවිතයේ ප්‍රථම වරට මැතිවරණ සටනට ඉදිරිපත් වූයේ 1957 කුරුවිට කෝරළේ උඩපත්තු ගම් සභාවේ පුස්‌සැල්ල කොට්‌ඨාසයට තරග කිරීමෙනි. ඔහු එහිදී වැඩි ඡන්ද 308 කින් එම කොට්‌ඨාස ජය ගත්තේය. ඉන් අනතුරුව 1959 වර්ෂයේ රත්නපුර පළාත් ආණ්‌ඩු සභාවේ පුළිඟු පිටිය කොට්‌ඨාසයේ අතුරුමැතිවරණයට ඉදිරිපත් වූ හෙතෙම ඉන් විශිෂ්ට ලෙස ජය ගත්තේය.
ශ්‍රී ලංකාවේ කොමියුනිස්‌ට්‌ පක්‍ෂයේ සංවිධායකයකු ලෙස රත්නපුර දිස්‌ත්‍රික්‌කයේ එම කටයුතු ප්‍රචලිත කිරීම තුළින් සරත් ජාතික දේශපාලන තලයට පිවිසීමට මාර්ගය පාදා ගත්තේය. 1960 මාර්තු 19 වන දින පැවැති මහමැතිවරණය සඳහා රත්නපුර කොට්‌ඨාසයේ ශ්‍රී ලංකාවේ කොමියුනිස්‌ට්‌ පක්‍ෂයේ අපේක්‍ෂකයා වශයෙන් ඉදිරිපත් වී එහිදී තුන්වන ස්‌ථානයට පත්විය. ඔහු 1960 ජුලි මැතිවරණයට තරග නොකරන ලදී. එසේ වුවද රත්නපුර පළාත් ආණ්‌ඩු සභාවේ මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වූ සරත් එහිදීද වැඩි ඡන්දයෙන් පුලිගුපිටිය කොට්‌ඨාසය නැවතත් ජය ගන්නා ලදී.
1965 මාර්තු මැතිවරණයේදී සරත් කොමියුනිස්‌ට්‌ පක්‍ෂයෙන් රත්නපුර ආසනයට තරග වැදීම සඳහා නාම යෝජනා ඉල්ලුවත් ඒ සඳහා ඔහුට ඉඩ ප්‍රස්‌ථා නොලැබිණි, ඉන් අධෛර්යයට පත් නොවූ සරත් ස්‌වාධීනව එම අසුනට ඉදිරිපත් වී ශ්‍රී ලංකා නිදහස්‌ පක්‍ෂයේ අපේක්‍ෂකයාට වඩා වැඩි ඡන්ද ප්‍රමාණයක්‌ ලබා ගන්නා ලදී. 1970 මාර්තු 25 වන දින අගමැති ඩඩ්ලි සේනානායක මහතා සිය රජය විසුරුවා හරින ලදී. 1970 මහමැතිවරණයේදී කලවාන ආසනයේ සමගි පෙරමුණේ අපේක්‍ෂකයා වශයෙන් සරත් මුත්තෙට්‌ටුවෙගම මහතා ඉදිරිපත් කරන ලද අතර, ඔහු වැඩි ඡන්ද 4795 කින් එම ආසනය ජය ගන්නා ලදී. සමගි පෙරමුණ රජය තුළ කලවාන ජනතාවට නොමැකෙන සේවාවක්‌ ඉටු කිරීමට සරත් මුත්තෙට්‌ටුවෙගම මහතා සමත් විය. 1977 මහ මැතිවරණයේදී සුළු ඡන්ද සංඛ්‍යාවකින් ඔහු කලවාන ආසනයෙන් පරාජයට පත් විය. තමන්ගේ පරාජය කල්තියා දැනගත් හෙතෙම ඡන්ද ප්‍රතිඵල නිකුත් වීමට ප්‍රථම සිය මැතිවරණ කොට්‌ඨාසයට ගොස්‌ සිය පාක්‍ෂිකයන් ආරක්‍ෂා කිරීමට මොහු එදා ගත් පියවර ඉතා ප්‍රශංසනීය විය.
1981 ජනවාරි 12 වැනි දින පැවැති කලවාන අතුරු මැතිවරණයෙන් ජය ගත් සරත් නැවතත් එහි මන්ත්‍රීවරයා වශයෙන් පත්විය. එවකට පැවැති එක්‌සත් ජාතික පක්‍ෂ රජයේ දහසක්‌ තාඩන පීඩන මධ්‍යයේ සරත් එම අසුන ජය ගන්නා ලදී. එවකට විරුද්ධ පක්‍ෂයේ නායකයා වශයෙන් සිටි ඒ. අමිර්තලිංගම් මහතා ඔහුගේ මැතිවරණ වේදිකාවට නැගීම විශේෂ සිදුවීමක්‌ විය. උතුරේ නායකයකු දකුණේ මැතිවරණ වේදිකාවකට ගොඩ වූ පළමු අවස්‌ථාව මෙය වන අතර ඔහුගේ ජාතිවාදී නොවන ප්‍රතිපත්ති සහ සාධාරණ තීරණය මෙයට ඉවහල් වන්නට ඇත.
මෙරට වාමාංශික ව්‍යාපාරයේ පුරෝගාමියකු වූ ආචාර්ය කොල්වින් ආර්. ද සිල්වා ගේ දියණියක වූ මනෝරි කෝකිලා ද සිල්වා මෙනෙවිය සමග 1967 අගෝස්‌තු අගෝස්‌තු 02 වන දින විවාහ වූ සරත් සාර්ථක විවාහ දිවියක්‌ ගත කරන ලදී. ශ්‍රී ලංකාවේ පැවැති මුල්ව ජනාධිපතිවරණයේදී සිය මාමණ්‌ඩිය වූ ආචාර්ය කොල්වින් ආර්. ද සිල්වා ලංකා සම සමාජ පක්‍ෂයෙන් ඒ සඳහා ඉදිරිපත්ව සිටියදී ඔහු ශ්‍රී ලංකා නිදහස්‌ පක්‍ෂයේ අපේක්‍ෂක හෙක්‌ටර් කොබ්බෑකඩුව ජයග්‍රහණය වෙනුවෙන් ඇප කැප වී ක්‍රියා කළේය.
විපක්‍ෂ මන්ත්‍රීවරයකු වුවද, ආණ්‌ඩු පක්‍ෂයේ මන්ත්‍රීවරයකු වුවද ඔහු සැමවිටම කටයුතු කර ඇත්තේ තමන්ගේ දර්ශනයේ පිහිටා තමන්ගේ පන්තියේ පීඩිත ජනතාව වෙනුවෙනි. ඔහු සමගි පෙරමුණු රජය තුළම මන්ත්‍රීවරයකු වශයෙන් සිටියදීම එදා අපරාධ යුක්‌ති විනිශ්චය කොමිෂන් සභා පනතට විරුදAධ වීම පාර්ලිමේන්තු ඉතිහාසයේ රන් අකුරින් ලියවුණු සිදුවීමක්‌ විය. 1983-1986 අතර කාලය තුළ සෑම මසකම ඉදිරිපත් වූ හදිසි නීතිය දීර්ඝ කිරීමේ විවාදයේදී එයට විරුද්ධව වේගවත්ම කථාව කරමින් එම යෝජනාවට විරුද්ධව ඡන්දය පාවිච්චි කළ එකම මන්ත්‍රීවරයා වශයෙන් ඔහු පාර්ලිමේන්තු ඉතිහාසයට එක්‌ විය.
මෙසේ රටට ඵලදායි සේවාවක්‌ කළ මෙම යුග පුරුෂයා 1986 මැයි 18 ඉරුදින රත්නපුර නගරශාලාවේ පැවැති ශ්‍රී ලංකාවේ කොමියුනිස්‌ට්‌ පක්‍ෂයේ දිස්‌ත්‍රික්‌ තරුණ සම්මේලනය අමතා ඉන් පසුව තවත් කටයුතු රැසකට සහභාගි වී ඇත. රාත්‍රී 9.00 ට පමණ එම කටයුතු අවසන් කර මිල්ලවිටිය සිය නිවසට යද්දී අතරමගදී දරුණු රිය අනතුරකට භාජනය වීමෙන් මෙම ශ්‍රේෂ්ඨ ලංකා පුත්‍රයා ජාතියෙන් සමුගන්නා ලදී. ඔහු එදා මෙදාතුර ජීවත් වූයේ නම් රත්නපුර දිස්‌ත්‍රික්‌කයේ දේශපාලනයේ විශාල පෙරළියක්‌ සිදුවන බව නොඅනුමානය. 1986 මැයි 22 වන දින මළ හිරු බැස යන සන්ධ්‍යා භාගයේදී රත්නපුර සීවලී ක්‍රීඩාංගණයේදී දහස්‌ සංඛ්‍යාත ජනකාය ඉදිරියේදී සරත් සමුගන්නා ලදී.

නොමැකෙන පිය සටහන්

අපි දේශපාලනයත් කළා හොඳටත්... එකටත් හිටියා

කො මියුනිස්ට් පක්ෂය නියෝජනය කළ ලංකා ජාතික ශිෂ්‍ය සංගමයේ සභාපතිවරයා විදියට තමයි මම කටයුතු කළේ. මගේ අධ්‍යයන කාලය වුණේ 1969 සිට 1972 කාලයයි. ඒ කාලේ ශිෂ්‍යයන් අතරත් ශිෂ්‍යයන් සහ ගුරුවරු අතරත් ලොකු බැදීමක් තිබුණා. ඕන කෙනෙකුට නිදහසේ තමන්ගෙ වැඩකටයුතු කරගෙන යන්න අවස්ථාව ලැබුණා.”
එහෙම කියන්නෙ නිමල් විජේවීර. ඔහු අධ්‍යාපනය හැදෑරුවෙ කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයෙ.
“ඒ කාලේ අද මහාචාර්ය නවරත්න බණ්ඩාර මහතා තමයි පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයෙ ශිෂ්‍ය සංගමයේ සභාපති. ගොඩනැඟිලි ද්‍රව්‍ය සංස්ථාවේ නියෝජ්‍ය සාමාන්‍යාධිකාරි තනතුරෙහි සේවය කළ හේමචන්ද්‍ර මහත්මයා තමයි කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයෙ සභාපති. එතකොට ගාල්ල අධ්‍යාපන කාර්යාලයෙ සහකාර අධ්‍යක්ෂවරයකු සිට මිය ගිය අමරදාස මාතරගේ මහතා තමයි ජ’පුර විශ්වවිද්‍යාලයෙ සභාපති.”
විජේවීර මහතා ශිෂ්‍ය සභාපති ධූරය දැරූ යුගයේ සිටි සියලු ශිෂ්‍ය නායකයන් මෙන් විජේවීර මහතා ද රැකියාවකට සම්බන්ධ වූවා. ඒ 1975 වසරේදී. ගොඩනැගිලි ද්‍රව්‍ය සංස්ථාවේ ප්‍රාදේශීය කළමනාකාර තනතුර තමයි ඔහුගෙ රැකියාව වුණේ.
* ශිෂ්‍ය සංගම් තමන්ගේ දේශපාලන පක්ෂ සමඟ තිබුණ ගනුදෙනුව කොහොමද?
“ශිෂ්‍ය සංගම් කටයුතු කළේ පක්ෂයේ අරමුණු සමඟ තමයි. හැම ශිෂ්‍ය සංගමයක් ම යම්කිසි දේශපාලන පක්ෂයක් හෝ සංවිධානයක් නියෝජනය කළා. මේ ශිෂ්‍ය සංගම් සමඟ කටයුතු කරන්න ඒ ඒ පක්ෂවල නියෝජිතයෙක් පත් කර තිබුණා.
එහෙත් අපි පක්ෂය කියන හැටියට සියයට සියයක් වැඩ කළේ නැහැ. පක්ෂය ආණ්ඩුව සමඟ යම් වැරැදි තීරණයකට ආවොත් අපි ඊට විරුද්ධ වුණු අවස්ථා තිබුණා.
* ඒ කාලේ ඔබේ ශිෂ්‍ය සංගමය ප්‍රතිවාදී ශිෂ්‍ය සංගම්වලට විශ්වවිද්‍යාලයේ ගොඩනැඟෙන්න ඉඩ දුන්න ද?
“ශිෂ්‍යයන්ට නිදහසේ සිය අදහස් ප්‍රකාශ කරන්න ඉඩ තිබුණා. ඉමිටියාස් බාකීර් මාකර් කියන්නෙ මගෙ ප්‍රතිවිරුද්ධ ශිෂ්‍ය සංගමයේ හිටපු ක්‍රියාකාරී නායකයෙක්. ඒත් අපි මිතුරො.”
විජේවීර මහතාගේ සභාපතිත්වයෙන් යුතු ලංකා ජාතික ශිෂ්‍ය සංගමයේ කාරක සභිකයන් ලෙස කටයුතු කළ තවත් දෙදෙනෙකි. එක් අයකු දැන් කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ මහාචාර්ය රෝහණ ලක්ෂ්මන් පියදාස මහතා ය. අනෙක් ශිෂ්‍ය සභිකයා රූපවාහිනී සංස්ථාවේ වර්තමාන සභාපති සරත් කෝන්ගහගේ මහතා ය.
“ඒ කාලේ අපේ ආචාර්යවරු හා අප අතර ලොකු සම්බන්ධයක් තිබුණා. ඒ නිසා ඇතැම් සිද්ධීන් ගොඩින් බේරා ගන්න අපට පුළුවන් වුණා. මට මතකයි අපේ ශිෂ්‍ය උපදේශක වෙලා හිටියෙ මහාචාර්ය චන්ද්‍රසිරි පල්ලියගුරු මහතා. එතුමා ශිෂ්‍යයන් සමඟ ඉතා සුහදශීලීව නම්‍යශීලීව කටයුතු කළා.”
* ඇත්තද සර් මේ කියන්නෙ?
අපි ඇසුවෙ මහාචාර්ය චන්ද්‍රසිරි පල්ලියගුරු මහතාගෙන්.
“අපොයි ඔව්. විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයො සමඟ කටයුතු කරන්න ඕනෙ හොඳ අවබෝධයකින්. සුහදශීලී, නම්‍යශීලී නොවේ නම් ඒ කියන්නෙ ගැටුම් දුරදිග යනවා කියන එකයි.”
අනෙක ඒ කාලේ ශිෂ්‍යයො මේ තරමට දේශපාලනීකරණය වෙලා තිබුණෙ නැහැ. අනෙක අභ්‍යාස පංතිවල දී ළමයි හා ගුරුවරු අතර සමීප සම්බන්ධයක් ගොඩ නැඟුණා. ගුරුවරු හා ශිෂ්‍යයන් විවෘතව කථා කළා. දෙගොල්ල අතර මොන මතිමතාන්තර තිබුණත් ගුරුවරු ශිෂ්‍යයන්ට හොඳින් ඇහුම්කන් දුන්නා.”
විද්‍යෝදය විශ්වවිද්‍යාලයට මුල් වරට ශිෂ්‍යාවන් පැමිණි පසු (1966 )
ඡායාරූපය - ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයීය වෘත්තාන්තය ග්‍රන්ථයෙනි
විජේවීර මහතා කියා සිටියේ එදා සිටි සිය ගුරුවරුන් පඬිවරුන් බවයි. මේ අදහස සමඟ පල්ලියගුරු මහතා ද දක්වන්නේ එකඟත්වයක්.
“ඇත්තටම එදා ආචාර්යවරු මේ රැකියාව කළේ හැඟීමකින්. අද ඉන්න බහුතරයක් ගුරුවරු වගේ පැය අටේ රස්සාව කරලා ගෙදර ගියේ නැහැ. මම මගේ රැකියා කාලයෙන් අවුරුදු 17 ක් ම නාස්ති කරගත්තෙ ශිෂ්‍ය උපදේශක තනතුරේ ඉඳලයි. ඒ කාලෙදි මගෙ ලියන කියවන වැඩ සම්පූර්ණයෙන් ම වගේ ඇණ හිටියා.”
* ඔබතුමා මේ කාලෙදි කවදාවත් ශිෂ්‍ය හිරිහැරයකට ලක්වෙලා නැද්ද?
මොකද නැත්තෙ. මම තමයි 89 භීෂණ යුගයේ ශිෂ්‍යයන්ගෙ මුල් ම ප්‍රාණ ඇපකරුවා. මාව අල්ලලා හිරකරගත්තම මම ඔවුන්ට කිව්වා තමුසෙලා මාව හිර කරගත්තට කමක් නෑ. දවල් දොළහ වෙද්දි මොන්ටිසෝරියේ ඉන්න මගේ පුතා අරගන්න මට යන්න දෙන්න කියලා. ඔවුන් දොළහට දොර ඇරල මට කිව්වා “සර් යන්න” කියලා. එළියට ආවට පස්සෙයි මට මරණ බය දැනුණෙ. ඊට පස්සෙ නිවාස අඩස්සියට ගත් මොරටුව විශ්වවිද්‍යාලයේ උපකුලපති පටුවත විතාන, කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයේ උපකුලපති ස්ටැන්ලි විජේසුන්දර වගේ කීප දෙනෙක් ඝාතනයට ලක්වුණා.
හැබැයි මාව නිවාස අඩස්සියට ගත්තෙ අපේ විශ්ව විද්‍යාලයේ ශිෂ්‍යයො නොවේ. වෙන විශ්වවිද්‍යාලවලින් ආ මා නොහඳුනන ශිෂ්‍යයොයි. පස්සෙ අපේ ශිෂ්‍යයො ඇවිත් මගෙන් සමාව ගත්තා.
ශිෂ්‍යයන්ගේ නිවාස අඩස්සියට පත් වූවා මෙන් ම ශිෂ්‍යයන් වෙනුවෙන් රාජකීය කොමිසමක් ඉදිරියේ දඬුවම් විඳින්නට පල්ලියගුරු මහතාට සිදුවුණා. ඒ විශ්වවිද්‍යාල පිළිවෙතට පිටින් බඳවා ගත් විද්‍යා ගණිත ශිෂ්‍යයන්ට විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයන් දුන් නවක වදය පාලනය කිරීමට කටයුතු නොකළා ය යන චෝදනාවට.
“මොනවා කරන්නද කුලරත්න කොමිසම හමුවේ දඬුවම් විඳින්නත් මට සිදුවුණා.”
* ඔබ විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයකුව සිටි යුගය මතක් කළොත්?
විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍ය කාලයේදී අපිත් ක්‍රියාකාරී ශිෂ්‍ය සාමාජිකයො. මම නියෝජනය කළෙත් ලංකා ජාතික ශිෂ්‍ය සංගමය. ඒ වගේ ම සිංහල සංගමයෙ සඟරා සංස්කාරකවරයා වුණෙත් මම. මේ සියලු අත්දැකීම් මත මම අද ශිෂ්‍යයො දිහා සානුකම්පිතව බලන්නෙ කොන්දේසි විරහිතව. අද අපේ ආචාර්යවරුන් ළමයි දෙකට බෙදාගෙන. ඒක හොඳ තත්ත්වයක් නොවේ.
විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යයො! වරින් වර මෙරටට පුවත් මවන්නෝ ය. ඔවුන්ගේ ඇතැම් පුවතක් ඉතා ශ්‍රේෂ්ඨ වන අතර, තවත් පුවතක් ඉතා ඛේදජනකය.
පල්ලියගුරු මහතාගේ ශිෂ්‍ය අවබෝධය සම්බන්ධයෙන් සාක්ෂි දරන තවත් ශිෂ්‍ය නායකයෙක් වන්නේ හිටපු මන්ත්‍රීවරයකු හා ඇමැතිවරයකු වන ඉම්තියාස් බාකීර් මාකර් මහතාය.
“ඒ කාලේ මැතිනියගෙ බලය තිබුණ කාලේ. කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ ශිෂ්‍ය නියෝජිතයන්ට තමයි විශ්ව විද්‍යාලයෙ බලය තිබුණේ. අපිට ඕන වුණා එජාප නියෝජනය කරන ශිෂ්‍ය සංගමයකුත් හදන්න.
* හදන්න පුළුවන් වුණා ද?
ඔව්. අපි සමවාදි ශිෂ්‍ය සංගමය පටන් ගත්තා. ගාමිණී දිසානායක මහතාට දේශනයකටත් ආරාධනා කළා. එහෙම කෙනෙක් ගෙන්වනවානම් උපකුලපතිවරයාගෙන් අවසර පතන ලිපියට අපේ ශිෂ්‍ය උපදේශක අස්සන් කළ යුතුයි. අපේ පල්ලියගුරු සර් තමයි ඊට අස්සන් කළේ. එතුමා අනෙක් ශිෂ්‍යයන්ට පැහැදිලි කර දුන්නා අපේ අයිතියටත් ඉඩක් අවශ්‍ය බව.
* කොමියුනිස්ට් වාදී ශිෂ්‍යයො ගාමිණි දිසානායක මහතා කැඳවාගෙන එන්න ඉඩ දුන්න ද?
වාහනය උඩට ගන්න දුන්නෙ නැහැ. පල්ලියගුරු සර් තමයි මා එක්ක ආවේ එතුමව කැන්දන් යන්න. හැබැයි ඉතිං එකම “හූ”ව. හැබැයි වෙනම කිසිම ප්‍රශ්නයක් ඇති වුණේ නැහැ. දිසානායක මහත්තයත් හූ කියපු අයටත් අත වැණුවා.
අප මුලින්ම කථා කළ විජේවීර මහතා පවසා සිටියේ තමන්ගේ යුගයේ සිටියේ ගුරු පඬිවරු බවය.
එක් එක් විෂයන්හි කෙළවර තෙක් ගවේෂණශීලි පර්යේෂණශීලි අධ්‍යයනවල සිය ගුරුවරුන් නියැලුණ බව ඔහු පැවසීය. ඔහු සිහිපත් කළ එවන් එක් ගුරුවරයකු වූයේ ධර්මසේන පතිරාජ මහතා ය.
මහාචාර්ය
චන්ද්‍රසිරි පල්ලියගුරු
ජ්‍යෙෂ්ඨ කථිකාචාර්ය
ධර්මසේන පතිරාජ
ජ්‍යෙෂ්ඨ මහචාර්ය
සුනිල් ආරියරත්න
පාර්ලිමේන්තු හිටපු මන්ත්‍රී
ඉමිතියාස් බාකීර් මාකර්
* අපි කැමතියි ඔබතුමාගේ ශිෂ්‍ය ජීවිතය ගැන දැනගන්න.
“1963 සිට 1967 වෙන තුරු මම අධ්‍යාපනය හැදෑරුවෙ පේරාදෙණිය විශ්ව විද්‍යාලයෙ. මම සම සමාජ පක්ෂය නියෝජනය කළ ක්‍රියාකාරී ශිෂ්‍යයෙක්. විශ්ව විද්‍යාලයෙ නිලතල දැරුවෙ නැති වුණත් පක්ෂයේ ජනතා තරුණයො සංවිධානයේ මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයේ ලේකම් හැටියට කටයුතු කළේ මම.”
පතිරාජ මහතා පැවසුවා.
ශිෂ්‍යයකු විදියට අධ්‍යන කටයුතු කළ ආකාරය සිහිපත් කළොත්?
අපට හැම දෙයක්ම අධ්‍යනයක්. අපි හැමදේම කළේ අධ්‍යනයක් විදියට. දේශපාලනය, සාහිත්‍ය, වාද විවාද මේ හැම එකක් ම එහෙමයි. අපි විශ්ව විද්‍යාලයෙ කටයුතු බොහෝම නිදහස්ව කළා. අපට ඒ සඳහා යොමු කළ ගුරුවරුන් සිටියා.
ඒ කාලේ වගේ ගවේෂණ පර්යේෂණ කරන ආචාර්ය මහාචාර්ය වරු දැන්නම් හිඟයි.
* කව්ද ඔබේ ගුරුවරු?
“මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍ර, මහාචාර්ය සිරි ගුණසිංහ, මහාචාර්ය ආරිය රාජකරුණා වැනි දැවැන්ත ගුරුවරු යටතේ තමයි අපි අධ්‍යාපනය හැදෑරුවේ. සරච්චන්ද්‍ර මහත්තයා මිය යන තුරුම මම එතුමා මුණ ගැසුණා. විදේශගත වෙලා සිටියත් සිරි ගුණසිංහ මහත්තයා ලංකාවට ආ ගමන් එන්නෙ අප මුණ ගැහෙන්න. අපිත් ගුරුවරුන් අතර බොහොම තද බැම්මක් තිබුණා.
* ශිෂ්‍යයන්ගේ දේශපාලන කටයුතු කොහොම ද?
අපිත් පෙළපාළි ගියා. වර්ජනය කළා. උද්ඝෝෂණය කළා. පැහැදිලි ශිෂ්‍ය හා සමාජ අර්බුද වෙනුවෙන් එකම අරමුණක් උදෙසා අපි සටන් වැදුණා. හැබැයි කොයි වෙලාවකවත් අපි දේශපාලන ඉත්තො වුණේ නැහැ.
පතිරාජ මහතාගේ මේ සිහි කිරීමත් සමඟ මගේ මතකයට එන්නේ එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍රයන්ගේ “පිං ඇති සරසවි වරමක් දෙන්නේ” නම් වූ කෘතියයි. එහි ඇතැම් තැනක ඔහු හා ශිෂ්‍යයන් අතර ඇති බැඳියාව අපූරුවට විස්තර කරයි.
“මනමේ නිෂ්පාදනයේදී මට මුහුණ පාන්නට සිදු වූ ඉතා බැරෑරුම් ප්‍රශ්නය නම් නැටුම් ගැයුම් හා රූපණය යන අංශ තුනෙහි ම හැකියාවන් ඇති නළු නිළියන් ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන් අතරින් සොයා ගැනීමය.” (“පිංඇති සරසවි වරමක් දෙන්නේ”)
අමාරුවෙන් සොයා ගත් ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන් ගැන ඔහු මෙවැනි සටහනක් තබා තිබුණි.
“....මගේ නාට්‍යයට මේතරම් දක්ෂ නළු නිළි පිරිසක් ලැබුණේ මගේ භාග්‍යයෙන් පමණක් නොව රසිකයන්ගේ ද භාග්‍යය නිසා යයි කිව යුතුය.”
වසර හතරක් විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යයකු ලෙස අධ්‍යාපනය හැදෑරු පතිරාජ මහතා විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරයකු ලෙස සේවයට බැඳුණේ 1968 දීය. ඔහු ඒ සේවයෙන් විශ්‍රාම ගත්තේ 2008 වසරේදීය. ඔහු ක්‍රියාකාරී ශිෂ්‍යයකු ලෙසත් ආචාර්යවරයකු ලෙසත් විශ්ව විද්‍යාලය දකින්නේ එලෙසයි.
බුද්ධියේ තෝතැන්න විශ්වවිද්‍යාලයයි. එහෙත් මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න මහතා පවසන්නේ ක්‍රමයෙන් විශ්වවිද්‍යාල භූමියෙන් කලාව, සාහිත්‍ය, ඵලදායි දේශපාලන අරමුණු, පොදු අරමුණු සියල්ල ගිලිහී යන බවයි. ඒ අතර ඔහු තමන් ශිෂ්‍යයකු ලෙස ගත කළ යුගය ගැන පවසන්නේ මෙවැන්නක්.
අපි විශ්ව විද්‍යාලයට ගියේ විශ්ව විද්‍යාලය (ජ’පුර) සිර කඳවුරක් වෙලා තිබුණ යුගයෙයි. ඒ නිසා අපට දේශන පැවැත්වුණේ තැනින් තැන. තර්ස්ටන් විද්‍යාලයෙ, රාජකීය විද්‍යාලයෙ, ලුම්බිණි විද්‍යාලයෙ වගේ ස්ථාන කීපයක අපට දේශන තිබුණා. ඒ 71 අවුරුද්ද. අපි උද්ඝෝෂණය කළා. එහිදී අපේ පොදු අරමුණ වුණේ විශ්ව විද්‍යාලය නිදහස් කරගැනීමයි. එස්. බී. දිසානායක මහතාත් ඒ කාලෙ ක්‍රියාකාරී ශිෂ්‍යයෙක්. අපි හැමෝගෙම පරමාර්ථය වුණේ විශ්ව විද්‍යාලය නිදහස් කර ගැනීමයි.
විශ්ව විද්‍යාලය නිදහස් කර ගත්තට පස්සෙ සම්පූර්ණයෙන්ම පිරිසිදු කරලා සුණු පිළියම් කරලා යථා තත්ත්වයට ගත්තෙ අපි.
* ශිෂ්‍යයන් අතර තිබුණ සහජීවනය කෙබඳු ද?
අද වගේ නම් පිරිහීමක් තිබුණෙ නැහැ. ජවිපෙ ක්‍රියාකාරී ශිෂ්‍යයො පෝස්ටර් ඇන්දා පෝස්ටර් ගැහුවා. අපි නිදහසේ නාට්‍ය කෙරුවා. සාහිත්‍ය උත්සව පැවැත්වූවා. සඟරා කළා. කවුරුත් කිසිවකු මර්දනය කළේ නැහැ.
ඒ කාලේ ශිෂ්‍යයො දඩබ්බර නැහැ. ශිෂ්‍ය සංගම් වගේ පොදු ශිෂ්‍යයො තනි වුණේ නෑ. ආචාර්ය මණ්ඩලය නිරන්තරයෙන්ම ඔවුන් සමඟ හිටියා. 71 වගේ ම 89 යුගයේදීත් ශිෂ්‍යයන් බේරා ගන්න ගුරුවරු ඉදිරිපත් වුණා.
දැන් ඉන්න ශිෂ්‍යයො අපි කියන දෙයක් අහන්නෙ නැහැ. මම ඔවුන්ගේ මහා ශිෂ්‍ය සංගමයේ සාහිත්‍ය අනු කමිටුවේ ශිෂ්‍ය උපදේශක වෙලා හිටියා. ඒත් මම ඒ තනතුරෙන් ඉල්ලා අස්වුණා. මොකද ඔවුන් මම කියන දෙයක් පිළිගන්නෙ නෑ. ඉතිං නමට විතරක් ශිෂ්‍ය උපදේශක වෙලා වැඩක් නැහැනෙ.
අපේ කාලේ ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාර ඉතා සක්‍රීයව තිබුණා. දේශපාලනය කරපු අය දේශපාලනය කළා. කවුරුවත් මර්දනය කළෙත් නැහැ. බාහිර දේවල් කළ අය ඒවා කළා.
හැත්තෑ එක අසූ නමය යන යුග දෙකම විශ්වවිද්‍යාලය බොහෝ ප්‍රශ්නවලට මැදිහත් වුණා. ඒත් ගුරුවරුන්, ශිෂ්‍යයන් සමඟ හිටියා. මොකද ශිෂ්‍යයො ගුරුවරුන් සමඟ හිටියා. ඒත් අද වෙන කොට ශිෂ්‍ය සංගමයට ප්‍රධාන භාණ්ඩාගාරික ලෙස පත් කර ගන්න ආචාර්යවරයෙක් හොයා ගන්න බැරි තරමට ඔවුන් හුදෙකලා වෙලා. එහෙම වෙලා තියෙන්නෙ ඔවුන් ගුරුවරුන් සමඟ තිබෙන බැඳීම අත්හැර තිබෙන නිසයි. ඒ නිසා දැන්වත් ඔවුන් ආපසු හැරී බැලිය යුතුයි.
අවසාන වශයෙන් ආරියරත්න මහතා පැවසුවේ එවැන්නකි.